بهبود کیفیت مؤلفه‌های نظام آموزش عالی با بهره‌گیری از مدلِ مدیریتِ‌دانش (با تأکید بر فرآیند یاددهی- یادگیری)(مطالعه موردی: دانشگاه فرهنگیان حوزه‌ی جنوب‌شرق کشور)

دانشگاه ها به عنوان یک رده­ی صفی در ساختار آموزش عالی کشور از سرمایه انسانی عظیمی به­نام دانشجو   برخوردارند؛ تاثیرات و چالش های تحویل برنامه آموزشی و ظهور سریع دانش منتج از اصلاح برنامه آموزشی، باعث شده است ضرورت توسعه شایستگی­های فرآیند یاددهی- یادگیری هنگام بکارگیری برنامه آموزشی جدید دوچندان ­شود. در برخورد با این مساله، دانشگاه ها به­دنبال ارتقای کیفیت یادگیری مداری برای مدیریت و پردازش اطلاعات و دانش جدید هستند. چرا که دانش، یک منبع عمومی از شرایط انسانی است و بطور نزدیکی با فرایند یادگیری مرتبط است. این مقاله به بررسی این رابطه و نقش مدیریت­دانش در بهبود عملکردِ فرآیند یاددهی- یادگیری  و یادگیری سازمانی و نهایتاً ارتقای ظرفیت و توانمندی دانشگاه های دولتی می­پردازد. تحقیق حاضر از نظر نحوه گردآوری داده­ها یک تحقیق توصیفی است که با روش پیمایشی و بررسی مقطعی صورت پذیرفته است. جامعه آماری این تحقیق ، پردیس­های دانشگاهی فرهنگیان حوزه جنوب­شرق می­باشد. با استفاده از روش پرسشنامه­، جمع­آوری داده­ها از یک نمونه آماری برابر با 265 نفر از دانشجویان و ده نفر از روءسای دانشگاه در10 دانشگاه انجام گردید. به­منظور توضیح و تبیین متغیرهای پنهان(مفاهیم مشاهده نشده) توسط متغیرهای آشکار (سوالات) و همچنین نشان دادن چگونگی پیوند متغیرها با یکدیگر و دستیابی به ساختار علت و معلولی متغیرها و روابط بین آنها از الگوی معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده­های پژوهش نشان داد که دسترسی، کاربرد و به اشتراک گذاری دانش، به عنوان عوامل مؤثر در بهبود فرآیند یاددهی - یادگیری و ارتقای کیفیت یادگیری سازمانی است.